II

- Słyszeliście, ojcze Karder, że ludzie z Akeru dotąd nie znają żagla? 

- A jakże, synu, a jakże. 

To dzicy. Rapis pochylił głowę i przez wąskie, niskie drzwi wsunął się do komórki cieśli.

- W porządku, chłopcy - rzekł - pogadaliście sobie, a teraz jazda na pokład. Drugi oficer ma dla was robotę.

Stary, przestraszony pojawieniem się kapitana, szybko powstał z cuchnącego barłogu. Za jego plecami błyszczały w półmroku oczy kilkunastoletniego wyrostka.

- Na pokład, powiedziałem! I przysłać mi tu bosmana.

Marynarze wypadli na zewnątrz, zadudniły bose pięty na wąskich stopniach. Potem cisza. Rapis podszedł do migoczącej w kącie pomieszczenia świecy i uniósł ją w górę. Z obrzydzeniem skrzywił twarz.

Minutę później przybiegł bosman.

- Słucham, Panie?

Rapis odwrócił się powoli.

- Słuchaj, Dorol, co jest, do cholery? Myślisz, że jak pływamy razem od paru lat, to co, to już nie musisz nic robić? Co, wszystko masz w dupie? Jak tu wygląda? Przed chwilą byłem w kubryku - to samo. Zaraza na statku nie jest potrzebna. Jeśli nie potrafisz wytłumaczyć tej zbieraninie, gdzie znajduje się okrętowa latryna - wyrzucę za burtę. I raz na tydzień mają być wietrzone koce i hamaki.

Ruszył ku drzwiom. Bosman skwapliwie zszedł z drogi.

III

Widok był straszny. Oniemiali ze zgrozy marynarze tłoczyli się wzdłuż sterburty. Zimny już, wypalony doszczętnie wrak dryfował powoli z wiatrem na północny wschód. Na wytrawionej ogniem burcie widniał ledwie czytelny napis "Północ". Były to resztki wielkiej i dumnej niegdyś kogi Alagery. Ona sama - Rapis poznał ją po szkarłatnej odzieży - wisiała na obłamanym i osmalonym kawałku rei. Podobnie kołysała się z wiatrem ta cześć jej załogi, która uniknęła mieczy i włóczni strażników morskich. Trupi zaduch dolatywał aż na pokład "Węża Morskiego".

- Miałeś racje, Rrod - powiedział niegłośno Rapis. - To była obława.

- Chyba nie zostawimy ich tak... - powiedział któryś z marynarzy. - Przecież to... nasi. 

Rapis oderwał się od relingu.

- Obsługa do dział!

Zakotłowało się na pokładzie. Kanonierzy w mig zajęli stanowiska.

- Ognia!

Powietrze rozdarł szereg potężnych, prawie jednoczesnych grzmotów. Wielkie, kamienne kule z łoskotem uderzyły w zniszczoną burtę, wybijając w niej kilka ogromnych dziur. Zgruchotany wrak "Północy" ciężko jak kamień, bez żadnych wirów i bulgotań runął w głębiny Bezmiarów.

- Morze wzięło... - rzekł Rapis.

*

Tego samego dnia wieczorem stojący na oku marynarz obwołał ziemię. To była Garra, a raczej jedna z przyległych wysepek.

Nie przez przypadek Rapis skierował okręt w jej stronę. Sprawdziły się jego przewidywania: niewolnicy, których wiózł na handel, w większej części powymierali; ładownia świeciła pustką.

Te wysepkę Rapis znal dobrze, kilkakrotnie uzupełniał na niej zapasy żywności. Miała niewielki port, w którym prócz kryp rybackich stacjonowały zwykle dwa lub trzy małe okręty strażników morskich. Dla "Węża Morskiego" nie były one żadnym zagrożeniem, cóż w końcu mogły poradzić trzy stare jak świat szniki przeciw największej pływającej po Bezmiarach karace? Dlatego gdy Rapis zawijał do portu, strażnicy zwykle siedzieli zupełnie cicho, udając, że ich w ogóle nie ma i ciesząc się, jeśli odpłynął nic nie spaliwszy. Kilkakrotnie już urządzano na niego zasadzki, ale żołnierzom brakło szczęścia: przypływał wtedy, gdy nikt go nie oczekiwał, by potem przez rok nie pokazać się ani razu.

Zwykle przybijał do przystani za pomocą szalup, tym razem jednak zależało mu na czasie, poza tym chciał uniknąć kłopotliwego ludzkiego transportu. Wiedział, że port jest dość głęboki, by przyjąć nawet tak wielki okręt jak jego.

Był środek nocy, gdy wpływali do przystani. W strzegącej jej wrót wartowni zabłysło wątłe światełko; z brzegu zabrzmiał okrzyk:

- Ktoś ty?!

Cisza. Olbrzymia bryła okrętu naparła na belki pomostu. Marynarze rzucili cumy.

Ktoś ty?!

Rzucono trap. Tuż przy nim jeden z majtków postawił płonącą maźnice ze smołą. Trap rozjęczał się pod uderzeniami marynarskich nóg. Każdy z zabijaków niósł pochodnię, którą zanurzał w maźnicy. Jeszcze chwila i dwie setki ruchomych ogni rozświetliły cały port. Natarczywy głos z wybrzeża ucichł, w leżącej nie opodal wiosce zalśniły migoczące światełka w oknach. Nagle huknęły wszystkie lewoburtowe działa. Chwile potem z pokładu zabrzmiał silny, wyraźny głos:

- Wieśniaków żywcem, śmierć strażnikom! Naprzód!

Od strony zgruchotanej salwą z bliskiej odległości strażnicy dobiegł odgłos pojedynczego wystrzału z ciężkiego działa. Zawirowały w powietrzu płonące szmaty i grube łańcuchy. Strzał był celny, przesycone smołą węże spadły na pokład okrętu. Ugaszono je w mgnieniu oka, po czym rozległa się druga salwa, tym razem ze średnich, rejteradowych dział karaki. Gromada półdzikich marynarzy runęła ku rozbitej pociskami wartowni. Na czele zgrai biegł Rapis.

Kilkudziesięciu strażników postanowiło drogo sprzedać swe życie. Nadbiegający ludzie Rapisa ujrzeli nagle w półmroku zwarty, równy szyk wyćwiczonej piechoty, stanowiącej uzupełnienie załóg stojących w porcie okrętów. Większość wyrwana ze snu, bez zbroi, czasem w groteskowych szlafmycach i koszulach - przecież prezentowali się groźnie. Od strony przystani rozległ się nowy huk: to "Wąż Morski" prowadził bezlitosną walkę z załogami cesarskich okręcików, odpowiadającymi ogniem ze swych pojedynczych, dziobowych dział. W tej samej chwili, jak na umówione hasło, pierwszy szereg żołnierzy przyklęknął, celując z kusz; żołnierze w drugim także unieśli broń do oka. Świsnęły złowrogie bełty, grupa piratów zatrzymała się nagle, zwinęła w miejscu jak raniony śmiertelnie rekin. Nad jękami bólu i charkotem konających zapanował głos Rapisa:

- Bij! Adgared, adgared!

- Adgared! - podchwycili z bojową wściekłością inni. Żołnierze nie zdołali powtórnie naciągnąć kusz, trzykrotnie liczniejsza dzika zgraja wpadła na nich z zaciekłością stada wilków. Szczeknęły krzyżowane miecze, gdzieniegdzie zalśnił w migotliwym blasku deptanych pochodni grot włóczni i krzywe ostrze szerokiej pirackiej szabli. Nagle w środku linii żołnierzy zakotłowało się coś gwałtownie i w poblasku ostatnich gasnących iskier zapłonął topór Rapisa. Linia strażników pękła, rozpadła się na dwie osobne grupy, które natychmiast otoczono. Cześć żołnierzy wpadła w panikę, inni walczyli każdy na własną rękę, ale tak sprawnie, że trup po stronie piratów ścielił się gęsto. Stłoczono ich jednak, przemieszano... Walka zmieniła się w rzeź.

Tymczasem druga setka piratów pustoszyła wieś. Tu dowodził Rrodan. Gdy Rapis docinał niedobitki żołnierzy, płonęły już niepewnie pierwsze domy. Co chwila grupa zbirów wpadała do jakiejś chałupy, skąd natychmiast dobiegały krzyki, płacz i wycie rybaków. Żądni krwi majtkowie rzucali się pośród domów jak wściekli, psy ujadały na łańcuchach, z ogarniętego pożarem kurnika wysypały się otumanione dymem kaczki i kury, powiększając jeszcze zamieszanie. Tam, gdzie wieśniacy stawiali rozpaczliwy opór - zabijano bez litości. Krew płynęła strumieniami, przywykli do operowania bronią, nierzadko odziani w pancerze mordercy Rapisa rąbali mieczami i toporami bezradnie wysunięte w obronnym geście wieśniacze widły, dźgali pozbawione osłon brzuchy, roztrzaskiwali korbaczami głowy. Jęki gwałconych z wyrafinowaną brutalnością kobiet ginęły w przeraźliwym płaczu dzieci, które, jako nieprzydatne do transportu, zabijano bez litości. Strzechy chałup płonęły coraz jaśniej, trzask gorejących krokwi mieszał się z dobiegającym od strony portu grzmotem dział "Węża Morskiego", dobijającego stojące w kotwicy i bezbronne szniki.

Rrodan nie brał udziału w rzezi. Stał w środku wioski z mieczem pod pachą i ze zwykłym spokojem wydawał polecenia coraz to podbiegającym doń piratom. Baczył, by nikt z mieszkańców wioski nie zdołał zbiec do pobliskiego lasu, czasem w milczeniu wskazywał cel klęczącemu przy nim Salatrze, najlepszemu łucznikowi w załodze. Tak zastał go Rapis, nadciągający wreszcie z resztą załogi.

- Za dużo trupów! - powiedział ostro. - Mamy puste ładownie.

Oficer w milczeniu wskazał wyłaniającą się spomiędzy chałup kolumnę kilkudziesięciu powiązanych wieśniaków. Połową stanowiły kobiety. Eskortujący brańców piraci nie szczędzili uderzeń płazem szabli, a nierzadko i korbaczem.

Nagle z pobliskiej chaty wytoczył się siwy, mały staruszek. Spomiędzy przyciśniętych do twarzy palców kapała krew. Rapis jak ryś skoczył na rybaka, wywinął toporem. Rozległ się przeraźliwy krzyk, zawtórował mu trzask kruszonych kości.

- Wyślij ludzi do tawerny - rzucił Rapis, ocierając krwawe ostrze.

Rodan skinął głową.

- Już to zrobiłem. Załadunek prowiantu i słodkiej l wody zakończymy przed świtem.

- Bardzo dobrze.

Przechodzący obok zziajany marynarz cisnął pochodnie na dach pobliskiego domu. Buchnęły płomienie.

Powoli milkły ostatnie krzyki mordowanych. Rozwrzeszczane dotąd bezładnie głosy zaczęły się łączyć w starą, ponurą morską pieśń:

Podmorskie fale zielonym echem

podwodnej trawy przynoszą szmer,

przegniłe dłonie martwego szypra

na dnie otchłani trzymają ster.

Rapis przytknął do ust krótki, kościany gwizdek. Głosy umilkły, w ciągu minuty miał przed sobą całą załogę. Było cicho, tylko płomienie huczały. Z trzaskiem zawalił się dach jednej z chat.

- Wracamy na statek - powiedział kapitan. - Bosman do mnie. 

Grube chłopisko natychmiast wysunęło się z tłumu.

- Weź dziesięciu ludzi pod strażnice i pozbierajcie dobytek strażników, zwłaszcza zbroje. Możecie wybrać po jednej dla siebie. Reszta na okręt.

Szli zwartą gromadą, otaczając grupę zawodzących jeńców. Jakiś gruby, chropawy głos podjął:

A nad powierzchnią niebo się chmurzy

z mocami sztormu siądźmy do gry.

Śpiewa wiatr w wantach, śpiewa o burzy,

więc zaśpiewajmy i my

I znów wszyscy.

IV

Szczęśliwa gwiazda znów się do niego uśmiechała.

Znał małą, dziką zatoczkę w okolicach Bany. Tam ukrył "Węża Morskiego", sam zaś, wraz z dziesięcioma pewnymi ludźmi, dowiózł szalupami na ląd prawie setkę niewolników i niewolnic. Musieli obrócić dwa razy, było już ciemno, gdy skończyli wyładunek. Przenocowali na plaży i wczesnym rankiem wyruszyli do miasta, pozostawiając przy łodziach trzech ludzi.

Na targu byli jeszcze przed południem. Ruch duży, handlowano też niewolnikami, ale towar nie cieszył się. wzięciem. Ceny były wysokie, dochodziły do pięćdziesięciu sztuk złota za cherlawego mężczyznę i tyleż samo za brzydką kobietę. Chyba tylko dartańscy Magnaci mogliby sobie pozwolić na taki zbytek.

Pojawienie się Rapisa na rynku wywołało zrozumiałe poruszenie. Tłum wokół grupy upokorzonych i przerażonych niewolników zgęstniał tak bardzo, że eskorta musiała torować drogę siłą. Ludzie Rapisa pod kierunkiem Tarasa C., jego drugiego oficera, sprawnie posegregowali towar, upychając go według jakości i ceny w oddzielnych klatkach. Rapis stanął skromnie z boku. Taras wszedł na podium i wypowiedział sakramentalne słowo otwierające targ:

- Czekam.

Tłum zafalował, pośród zgiełku kilka dłoni jednocześnie wyciągnęło się w górę. Taras wybrał właściciela jednej z nich.

- Słucham cię, Panie.

Chudy, niski człowieczek o ospowatej twarzy wdrapał się na podium. Gwar tłumu przycichł.

Jeden z ludzi Rapisa podał klientowi wskaźnik. Ten pochwycił go nerwowo i prędko wetknął pomiędzy pręty jednej z klatek.

- On.

Taras dał znak. Marynarze natychmiast wywlekli wskazanego mężczyznę na środek areny. Zdarto zeń resztki ubrania. Człowieczek sprawnie obmacał mięśnie. Pokiwał z uznaniem głową.

- Co umie?

- Niewiele.

Człowieczek zdumiał się. Zdumiał się również tłum. Po raz pierwszy widziano, by ktoś tak dziwnie polecał swój towar.

Człowieczek skrzywił twarz. Już schodząc z areny zapytał niechętnie przez ramie:

- A ile?

- Trzydzieści sztuk złota, Panie.

To właśnie była reklama Rapisa. Tłum wokół klatek eksplodował; tyle kosztowały hodowlane odrzuty. Ludzie po kilku naraz wdrapywali się na arenę, krzycząc i wyciągając ręce po wskaźnik. Taras dwoił się i troił, majtkowie niemal siłą odepchnęli tłum od klatek. Nieprędko zapanował porządek.

Rapis nie brał udziału w targu, patrzył w zupełnie inną stronę. Tam mianowicie, gdzie pośród rynkowego tłumu handlarzy i kupujących błysnęły mu niebieskie tuniki i stalowe hełmy Gwardii Armektu. Tuż przy dowódcy patrolu dreptał ubrany na czarno karzeł z niechlujnie utrzymaną brodą. Wyglądał ni mniej, ni więcej, tylko na właściciela hodowli niewolników, obawiającego się konkurencji. Gestykulował gwałtownie. Rapis spojrzał na Tarasa. Porozumieli się wzrokiem.

Po kilku chwilach gwardziści dotarli do areny. Karzeł gdzieś przepadł. Rapis przecisnął się ku dowódcy patrolu, ten obrzucił go uważnym spojrzeniem.

- Wydaje mi się, Panie, że ci niewolnicy nie pochodzą z hodowli - powiedział. 

Rapis zmrużył oczy.

- Nie.

- Skąd zatem?

Rapis milczał przez chwile. Wreszcie powiedział niegłośno:

- Dwa słowa na osobności, dowódco...

Żołnierz zawahał się. Ruszył jednak za Rapisem. Ten poprowadził go na zaplecze areny. Otworzył jedną z klatek i wyciągnął z niej ładną, najwyżej dwudziestoletnią dziewczynę..

- Zanim przystąpimy do rozmowy, pozwól, dowódco, ofiarować sobie ten mały prezent. Jako dowód, że nie handluję byle czym. To najdroższa sztuka, jaką mam. Jest... jeszcze nie ruszona.

Żołnierz spojrzał na dziewczynę, potem na niego. Rapis stał w grzecznej, wyczekującej postawie, ale dłoń trzymał na rękojeści miecza. Przewyższał rosłego gwardzistę o pół głowy.

Spojrzenie dowódcy znów spoczęło na dziewczynie. Na targu niewolników hodowlanych musiała kosztować do sześćdziesięciu sztuk złota, a może i więcej. Czyli tyle, co dwa najdroższe grombelardzkie miecze lub duża wieś.

- A zatem? - pytał Rapis. 

Gwardzista nie wahał się już.

- Dziękuje Waszej Godności.

Ujął dziewczynę za ramie. Wymienili z Rapisem ukłony. Interes szedł świetnie, do wieczora pozbyli się wszystkich niemal niewolników. Ceny były niskie, a towar niezły; kupujący nierzadko nabywali na targu całe jego partie. Wreszcie w żelaznych klatkach pozostało ledwie ośmiu mężczyzn i jedna kobieta. Mężczyźni byli cherlawi i brzydcy, Rapis obniżył ich cenę o połowę, byle tylko pozbyć się kłopotu. Z dziewczyną sprawa miała się inaczej. Bardzo młoda i jeszcze do niedawna niebrzydka, nie znajdowała swego nabywcy z powodu kilku ran otrzymanych podczas porwania: straciła lewe oko, a na policzku nosiła wyraźną bliznę po źle zagojonym skaleczeniu.

Gdy zapadł zmierzch, przy Tarasie było już tylko sześciu mężczyzn i ona. Nie było sensu stać dłużej. Rapis przywołał oficera.

- Zbieraj ludzi - polecił. - Wracamy.

- Co z tym?...

- Pozbędziemy się po drodze.

Po chwili równym, szybkim krokiem podążali ku rogatkom miasta. Zdążyli tuż przed zamknięciem bram; było już zupełnie ciemno. Rapis szedł pierwszy. Na plecy miał zarzucony spory, nabity złotem i srebrem worek. Taras także dźwigał podobny majątek, razem mieli - prawie tysiąc potrójnych sztuk złota. To sporo.

Kapitan z lubością wsłuchiwał się w brzęk kruszcu. Prawie dziesięć sztuk złota na głowę marynarza licząc, że sam weźmie pięćdziesiąt, a Rrodan i Taras po czterdzieści sztuk złota. No i jeszcze sternicy, bosman...

Taras prowadzący oddziałek zatrzymał się nagle i skinął na jednego z majtków. Związani wspólnym sznurem niewolnicy krzyknęli, gdy majtek dobył miecza. Padali jeden po drugim. Miecz śmignął po raz ostami, godząc w pierś dziewczyny. Nie dotknął jej. Inny brzeszczot podbił go w górę. Majtek odwrócił głowę. Obok w ciemnościach majaczyła ogromna sylwetka.

- Jej nie.

Schowali broń. Taras był zdziwiony, ale nie pytał o nic. Rapis lekko trącił dłonią stojącego z boku marynarza. Ten spojrzał przerażonym wzrokiem. Nie rozumiał niemego polecenia. A w załodze Rapisa, kto nie rozumiał gestów i spojrzeń kapitana - ten ginął.

W głosie Rapisa nie było gniewu:

- Rozetnij jej wieży.

Majtek pospiesznie wykonał rozkaz. Po chwili znów szli w stronę zatoki.

Rapis po swojemu trzymał się końca grupy. Nie wiedział, dlaczego podbił broń majtkowi. Ta dziewczyna była mu zupełnie obojętna. Zrobił to odruchowo, prawie nieświadomie. W ten sam sposób wydał rozkaz przecięcia pęt. Dlaczego?

Gdy dotarli do łodzi, rozumiał już. W świetle zapalonej przez majtków pochodni dostrzegł twarz dziewczyny. Patrzył na nią już na targu, ale dopiero teraz pojął...

Nie, nic nie pojmował. Usta, usta tej dziewczyny, ich wykrój... Reszty twarzy nie znał, była mu całkowicie obca. Tylko usta. Nie wiedział, jak to możliwe, ale znał dokładnie ich linie.

- Odpływamy, kapitanie?

- Tak.

Wskoczył do szalupy, ujął w dłoń rumpel. Majtkowie mocno chwycili wiosła, dwaj inni zepchnęli łódź na wodę.

Dziewczyna płynęła w tej łodzi, co on. Siedząc na rufie widział, jak przepycha się ku niemu, depcząc po nogach siedzących przy wiosłach marynarzy. Nikt nawet nie zaklął, pamiętali, że kapitan ją obronił. A u Rapisa pchniecie mieczem było szybsze niż słowo.

Na "Wężu Morskim" karano rzadko, ale karano strasznie. Marynarze szybko nauczyli się unikać gniewu kapitana, który wybuchał jak płomień, a gdy gasł, było już za późno. Większe wykroczenia karano tylko śmiercią, ale śmiercią straszną, bo przez poćwiartowanie. Za to dyscyplina na okręcie Rapisa była taka, jakiej próżno by szukać nawet wśród strażników morskich. Obdarte, pstro odziane postacie reagowały na każdy gest, na każdy ruch oczu dowódcy. Niewiele to miało wspólnego z innymi okrętami pirackimi, takimi choćby, jak "Północ" Alagery. Jej załoga, złożona w jednej trzeciej z kobiet, których na przykład Rapis wcale nie tolerował w gronie załogi, więcej gziła się pod pokładem, niż myślała o stawianiu żagli. Alagera była kapitanem tylko z tytułu, naprawdę nikt jej nie słuchał. W takich warunkach każdy zwrot okrętu, każde ostrzenie urastało do rangi wielkiego manewru. Na pokładzie "Węża Morskiego" wyglądało to zupełnie inaczej.

Dziewczyna potknęła się o porzucony na dnie łodzi worek i z krzykiem przeleciała przez krawędź burty. W tej samej chwili czterej majtkowie jednocześnie wyskoczyli w ślad za nią. Kapitan chciał, by żyła.

Rapis nie poruszył się nawet. Z drugiej łodzi doleciał głos Tarasa:

- Wszystko w porządku, Rap?!

- Tak. Nie krzycz.

Najpierw wgramolili się do szalupy dwaj marynarze. Odebrali od kolegów ociekającą wodą dziewczynę, potem dopiero pozostali dwaj przeleźli przez burtę. Spokojnie, jakby żadne wydarzenie nie miało miejsca, usiedli przy wiosłach. Łódź znów ostro ruszyła naprzód. Dziewczyna zaniosła się kaszlem, w przerwach mówiła coś niewyraźnie. Rapis rozróżnił mocne, podobne do grombelardzkich akcenty. Mówiła jeżykiem Garry.

W ciemności majaczyła wielka, czarna bryła statku. Taras okrzyknął wachtowego, odpowiedź przyszła natychmiast. Wzdłuż sterburty zakołysała się sznurowa drabinka. Przywiązali łodzie do rufy i po kolei wchodzili na pokład. Na końcu Rapis i dziewczyna.

Zamyślony stanął przy pomagającym mu przekroczyć burtę Rrodanie. Ten lekko klepnął go w plecy. Zabrzęczało złoto.

- Słyszę, że nieźle poszło.

- Znakomicie.

- Cóżeś taki niewyraźny?

- Nic. Słuchaj, przyślij mi zaraz te dziewczynę.

- A właśnie: co to za panna?

- Niewolnica. Nie sprzedaliśmy na targu...

- Ładna?

- Ślepa. Odczep się.

Ruszył ku rufie. Na odchodnym rzucił przez ramie:

- Wydaj rozkazy. Kurs na Morze Zwarte.

Po chwili zamykał za sobą drzwi kajuty. Odpiął pas. Było parno, zrzucił wiec kaftan i koszule. Przeciągnął się czując, jak wszystkie mięśnie grają mu pod skórą. Usiadł, wyciągnął nogi i zamknął oczy.

Otwarł je na odgłos pukania do drzwi. Przetarł dłońmi powieki.

- Wejść!

W drzwiach stanął wachtowy.

- Pan Rrodan przysyła...

- Dawaj ją i wynoś się.

Majtek zniknął jak duch. Rapis został sam na sam ze zrezygnowaną dziewczyną. Stała przy drzwiach, jej podarta, porozrywana sukienka była jeszcze mokra, włosy już nieco podeschły...

Wstał i zapalił wszystkie latarnie. W kajucie zrobiło się jasno jak w dzień.

- Jak się nazywasz?

Cisza. Głowa spuszczona na piersi, ręce bezwładnie zwisające wzdłuż boków.

- Nie rozumiesz Konu?

Chyba istotnie nie rozumiała. Tak często bywało, Garrańczycy nie lubili Konu. Zdarzało się wcale nierzadko, że nawet dzieci największych garrańskłch i wyspiarskich rodzin nie znały jeżyka uniwersalnego dla całego Imperium. Rapis zmarszczył czoło. Znał dobrze narzecze Garry i Wysp, w dziwny, niezrozumiały sposób spokrewnione z mową tak odległego przecież Grombelardu, ale nie lubił posługiwać się nim. Pochodzi z Armektu i wyspiarski akcent był dla niego istną magią. Zdawał sobie sprawę z tego, jak śmiesznie i prostacko brzmią w jego ustach garrańskie słowa.

- Jak się nazywasz?

Uniosła głowę. Na sekundę ich oczy się spotkały. Nie wytrzymała tego spojrzenia, odwróciła lekko głowę.

- Rizarret.

- Świetnie.

Nie spuszczał wzroku z jej ust. Im dłużej patrzył, tym bardziej wydawało mu się, że poprzednio uległ złudzeniu. Ich kształt nie wywoływał teraz w jego pamięci żadnych skojarzeń.

Założył ręce do tyłu i ruszył w swą zwykłą wędrówkę po pokoju. Spojrzał na leżący pod ścianą miecz, ale zrezygnował. Zawsze zdąży ją zabić.

Podszedł do dużego, zrabowanego z jakiegoś statku kufra. Nie sprawdzał wtedy, co bierze, potem okazało się, że pełen jest kobiecych strojów. Nie wyrzucił go przez zwykłe lenistwo. Teraz zawartość miała się przydać.

- Chodź tu. 

Drgnęła.

- Chodź tu - powtórzył z naciskiem, choć nadal łagodnie. Zbliżyła się niepewnie.

- Otwórz to. Zawartość należy do ciebie - nagle pochylił się i sam otworzył wieko. Błysnęły naszywane srebrnymi cekinami suknie, zakurzonym ciepłem powiało od aksamitu. Policzki dziewczyny pokryły się rumieńcem. Spojrzała z niedowierzaniem, szybko opuściła głowę na powrót. Był pewien, że na jej wysepce nigdy nie widziano nawet skrawka takich materiałów.

- Ale najpierw umyj się i uczesz. - Popchnął ją ku niewielkim drzwiom w kącie kajuty. - Tam znajdziesz dzban z wodą i miednice. Jest też lustro i żelazny grzebień. - Uśmiechnął się nagle. - Wiem, że to za mało dla damy, ale to niestety wszystko, czym mogę ci służyć.

Mówił powoli, starannie. Dawno nie używał języka Garry.

Dziewczyna zniknęła za wskazanymi drzwiami. Rapis otworzył sąsiednie, wiodące do sypialni. Zamknął je za sobą i spojrzał dokoła. Rozbebeszone łóżko, porozrzucane ubrania i broń... Cóż, dziewczyna mogła się przydać.

Wrócił do nawigacyjnej. Czekał na nią przez chwile.

- W porządku. Przebierz się teraz.

Zamyślony zaczął przemierzać kabinę wielkimi krokami. Ta dziewczyna... Nie było w niej tak typowej dla wieśniaków prostoty, czy głupoty mieszczan... Natura głębsza, skomplikowana... Ot, zagadka. Skąd ta dziewczyna w wyspiarskiej wiosce?

Zerknął na nią spod oka i zdziwił się ujrzawszy, że stoi w miejscu z opuszczoną na piersi głową. Zorientował się nagle w sytuacji, machnął ręką i wszedł do sypialni. Zatrzasnął drzwi.

Trzy kroki, zwrot, trzy kroki...

Dla odmiany zaczął snuć plany. Najpierw na Garrę. Trzeba zadbać o to, by chłopcy mieli gdzie przehulać zarobione złoto, w przeciwnym razie będą niezadowoleni. A załoga musi być zadowolona. I bez grosza. Wtedy lepiej się bije. A wiec na Garrę. A z Garry? Można by płynąć na Morze Zamknięte, ale tam pływa niewiele towarowców. A może tak... Na Wody Środkowe? Ważny szlak handlowy miedzy grombelardzkim Londem a armektańską Rapą. Co prawda nie lubił pływać po takich sadzawkach...

Wody Środkowe. Połączenie z Bezmiarami zapewniało im tylko Gardło - wąska cieśnina, której nazwa mówiła sama za siebie. Mówiła Alagera, że Gardło jest ostatnimi czasy strzeżone przez kilka dużych okrętów Floty Grombelardzkiej. Jeśli to prawda, nie ma tam po co płynąć.

Rapis zatrzymał się. Potarł dłonią brodę. Wiec może do Złego Kraju? Po Magiczne Przedmioty? Gdyby się udało...

Był już raz w Kraju. I powrócił żywy, choć z pięćdziesięcioma ludźmi na pokładzie. Niemal każdy z nich zdobył wtedy Przedmiot. Marynarze posprzedawali swoje czym prędzej, tylko on i Rrodan zatrzymali zdobycz przy sobie. Rrodan - Pióro, on - Rubin Córki Grzmotu, Geerkoto, potężny Zły Magiczny Przedmiot. Nie potrafił w pełni wykorzystać drzemiących w Rubinie sił, ale samo jego posiadanie potęgowało odporność na rany i ból, czyniło właściciela prawie niezwyciężonym w walce...

Nie, nie mógł ponownie płynąć do Obszaru. Ludzie. Ludzie byli niepewni, nowi. Och, gdyby miał swą starą załogę, tę samą, przy której pomocy udowodnił, kto jest faktycznym królem Wysp i Bezmiarów!

Uśmiechnął się do wspomnień. To było w 287 roku Ery Sępów. Zaczęło się od tego, że wyciął do nogi maleńki garnizon Gwardii na jednej z przylegających do Garry wysepek. I dla żartu, zupełnie dla żartu, wydał edykt, na mocy którego obejmował wyspę w wieczyste władanie. Zostawił tam nawet swoją flagę - czerwone "R" na zielonym tle. Gwardziści oczywiście obsadzili wyspę ponownie i znów czysty przypadek sprawił, że Rapis zawitał tam po raz drugi. Wtedy skończyła się zabawa, zaczęła się poważna gra. Trzecia wizyta Rapisa skończyła się masakrą wzmocnionego garnizonu w sile kilkudziesięciu ludzi. Rapis stracił połowę załogi. Wtedy ściągnięto na wyspę tak poważne siły, że nawet Demon Walki, jak go z czasem nazywano, musiałby być szaleńcem, by porwać się na nie.

Gwardziści nie docenili go. Wśród korsarzy istnieje niepisane prawo, że najpotężniejszy spośród nich może raz na pięć lat zażądać darmowej pomocy od pozostałych - prawo odwieczne i niewzruszone jak skała, prawo święte. Tak wiec ataku na wyspę (nazwano ją w tym czasie Barirra - Krwawa) dokonały cztery duże i dwa mniejsze okręty, a ponadto kilkadziesiąt śmigłych łodzi Sępów Morza - przybrzeżnych piratów dobijających i grabiących statki osiadłe na mieliznach lub roztrzaskane przez burze. Łącznie - przeszło półtora tysiąca ludzi. To już była regularna wojna. Po dwóch dniach oporu Barirra padła. Trzystu gwardzistów zabito w walce lub powieszono, spalono dwie kogi i zmuszono do ucieczki mniejszą karawelę. Śmierć na dnie morza znalazło prawie trzystu marynarzy i strażników morza. Po raz czwarty zielono-szkarłatna flaga powiewała nad wyspą.

Tego już było Przedstawicielowi Cesarza w Doronie za wiele. Na nieszczęsną skałę zwaliła się cała niemal piechota z zachodnich okręgów Garry w sile czterech i pół tysiąca ludzi, zaopatrzenie dowoziły trzy wielkie karaki stanowiące trzon Floty Głównej Garry i Wysp. Lecz Rapis nie był głupcem. Nie mógł po raz drugi żądać od załóg sprzymierzonych okrętów pomocy w walce, która pochłaniała ogromną liczbę ludzi i prócz gwardyjskiego uzbrojenia nie dawała żadnych zysków. Zamiast tego zaproponował im... interes. I stało się, że ósmego dnia maja, na tydzień przed nadejściem wezwanych z kontynentu na pomoc trzech Flot Armektu, pirackie załogi w sześciu miejscach na raz zaatakowały nadbrzeżne wioski, a nawet mniejsze miasteczka Garry. Triumf był zupełny. Wzięto ogromne łupy, zburzono praktycznie pozbawione załóg wartownie Gwardii, wycięto kilkuset rybaków i mieszczan. Straty piratów były bardzo nieznaczne, zaś następnego dnia rozpoczęto ewakuację wojsk z Barirry. Odtąd nie postała tam noga Gwardzisty. Wyspa była własnością Demona Walki.

Rapis pokręcił głową, przesunął dłonią po oczach i zapukał do drzwi. Pomyślał, że to śmieszne pukać do drzwi własnej kajuty i przekroczył próg. Zdumiony przyjrzał się dziewczynie. Była prawie ładna w zielono-czarnej sukni, gdyby nie ta opaska... ale nie to go uderzyło.

"Na Moc - pomyślał - czyż to możliwe, by córka rybaka tak swobodnie czuła się w aksamitach?"

- Ładna jesteś, Rizarret - powiedział otwarcie.

Spojrzała spod długich rzęs. Nie opuszczała już wzroku. Była zupełnie niepodobna do zalęknionej, zahukanej niewolnicy sprzed kwadransa. Skąd ta przemiana?

- Żartujesz sobie ze mnie, Panie - powiedziała cicho, ale bez strachu.

Było to pierwsze dłuższe zdanie, jakie usłyszał z jej ust. Odwrócił się powoli twarzą do ściany.

- Wiec dobrze - powiedział spokojnie - jesteś Rizarret. A dalej? 

Milczenie. Obejrzał się.

- Twoje nazwisko, rozumiesz? Twoje nazwisko - powiedział spokojnie, tak spokojnie, że aż złowrogo. Opanowała dreszcz. Już wiedział, że skłamie.

- Tylko... tylko Rizarret, Panie...

- Ach, tak.

Nie uwierzył. Był Szlachcicem Czystej Krwi, jego pełne nazwisko brzmiało Rapis K.D. Potrafił odróżnić chłopkę od szlachcianki. Po prostej barwie głosu, modulacji, akcencie. Zwłaszcza, gdy mówiono w jeżyku Garry, choćby nawet w gwarze Wysp. Chłopi, rybacy twardo cedzili słowa, ledwie akcentując, bez przydechu, często w złym miejscu rozdzielając zgłoski, a tym samym zmieniając znaczenie słowa. "Korrobl" - żartować, mogło znaczyć też: kpić, drwić, szydzić, śmiać się, cieszyć, zachwycać i... płakać. Rozpaczać byłoby już "randebl", z akcentem na "a" i króciutką przerwą miedzy "n" a "d". Powiedziała "eko korróbl" - żartujesz. Wieśniak powiedziałby "eko kórrobl" - szydzisz. Mogłoby też oznaczać "płaczesz" albo "śmiejesz się" - w jego ustach zawsze brzmiałoby "kórrobl". Sens dałoby się uchwycić tylko przez kontekst, w jakim zdanie zostało wypowiedziane.

Milczenie przedłużało się. Teraz patrzył jej prosto w twarz. Odpowiadała upartym, dziwnie zawziętym spojrzeniem. Kto, do pioruna, dał jej szlacheckie wychowanie?

Drżała lekko, gdy całował jej szyje i usta. Nie stawiała oporu, ale też nie odwzajemniała pocałunków. Dopiero, gdy zaczął rozpinać suknie, ujrzał w niesamowitym, oszpeconym czarną opaską spojrzeniu nie lek czy emocje, ale wstręt... Dreszcze, które próbowała opanować, były dreszczami odrazy.

- Panie, błagam... nie teraz... Muszę wie... 

Puścił ją. Nurtowało ją coś, męczyło. Widział to.

- Czemu nie teraz? Co musisz wiedzieć? Nie odpowiedziała. Odeszła na bok i niezręcznie poprawiła opaskę.

- Pytałem o coś. Wahała się.

- Panie, czy... czy ty...

- Mów.

- Czy ty... jesteś... Rapis K.D., Demon Walki?

- Tak.

Zacisnęła usta i odwróciła się gwałtownie. Podszedł do niej, okrążył i zajrzał w twarz. W jej wzroku oprócz obrzydzenia była teraz jakaś dziwna wrogość.

- Wiec co z tego?

Milczała, gryząc usta.

V

Wiało od zachodu. "Wąż Morski" szparko płynął półwiatrem wprost na południe. Minęli Wyspy Okrągłe i wyostrzyli na baksztag. Dziób okrętu mierzył teraz we wciąż jeszcze odległą Garrę.

Nastroje wśród załogi były niezłe - zbliżały się dni zabaw i hulanek, ponadto Rapis nie żałował im rumu. Na całym okręcie nie znalazłoby się nikogo pijanego, ale też nikt do końca nie był trzeźwy. Przykład dawał kapitan i oficerowie: dwa kubki rumu na powitanie i dwa na pożegnanie dnia nikomu jeszcze nie zaszkodziły.

Wiec płynęli. Wieczorami tańczono. Klęli trochę marynarze, że co to za okręt, gdzie ani jednej baby w załodze nie znajdziesz, ale Demon miał swoje zasady. Kobieta w załodze - niezgoda w załodze. Musiały się z tym draby pogodzić, zresztą - jak powiadali starzy majtkowie - z baby żaden marynarz, a już zwłaszcza pirat. Do żagli to-to niezdatne, do topora jeszcze gorzej... Próżno stary cieśla Karder przypominał Alagerę - szefową dużej kogi i półtorej setki piratów, spośród których trzecią cześć stanowiły kobiety. "Piratowała, piratowała, no i leży teraz na dnie, a my pływamy" - odpowiadali słuchacze, stukając w surowe drewno, żeby klątwę odpędzić, boć przecie o trupach na morzu gadać - nie za bardzo.

Jednak i ci, co byli za babą-piratem, i ci, co byli przeciw, doszli do wspólnego wniosku, stanowiącego esencje długotrwałych, wielodniowych rozważań i dyskusji: baba w nocy - choćby i nie pirat - jak znalazł. Toteż gdy na pokładzie pojawiał się czasem Rrodan, obejmujący ciasno plecy jedynej na statku, a rozkochanej w nim bez reszty Jednookiej, jak ją z czasem nazwano, wzdychali sobie majtkowie cichutko a z zawiścią. Rrodan miał jednak wyraźnie wypisane na czole "wara mi od niej", powściągali wiec pilnie swe szorstkie, spracowane od żagla i topora łapy i tylko patrzyli, a i to ukradkiem. Bo Rrodan, choć nie taki wielki i silny jak Rapis, do miecza był jeszcze szybszy, a mówiono, że nawet w wychodku trzyma go na kolanach. Burczeli jednak trochę po kątach, co wszystko zawsze widzący Rapis potraktował w ten sposób, że wydzielił po dodatkowej porcji rumu na głowę. Odtąd już na pewno było wiadomo, że "kapitan to swój chłop i swoim chłopcom krzywdy zrobić nie da".

*

- Dlaczego tak bardzo nienawidzisz kapitana? 

Dziewczyna drgnęła. Zdjęła jego dłoń ze swej piersi.

- Czemu pytasz?

- Bo ciekaw jestem. Nigdy cię nie uderzył, nie krzyknął nawet... Czasem aż się zastanawiam, dlaczego. Poza tym chłop niestary, silny jak narwal...

- Nie ma w nim nic z człowieka.

- Nie rozumiem.

- Nie rozumiesz... Powiedz, czy on kiedykolwiek w życiu zrobił coś dla kogoś? Czy pomyślał, że nie jest sam na świecie? Że... że... Nie, on wszystko tylko dla siebie, dla siebie.

Rrodan zamyślił się.

- Nie masz racji - mruknął po chwili. - Rapis... cóż... Mówiłaś, że mnie kochasz.

- Kocham cię, Rrod.

- Jestem piratem - jak on. Miedzy mną a nim jest bardzo niewiele różnic. 

Odsunęła się.

- Nie porównuj się z tym człowiekiem, błagam... On... nie ma serca, nie zna uczuć. Ty... przecież... Potrafisz kochać, Rrod.

- I on to potrafi, Riz. Nawet nie wiesz, jak bardzo. Właśnie o tym chciałem ci powiedzieć. Była kobieta, dla której gotów był zerwać z nieba księżyc i zgasić słońce, wysuszyć morza i podeptać góry. Kochał ją jak szaleniec... i w istocie był szalony. Ona - Garranka Czystej Krwi, on - armektański strażnik morza. Zostawił ją w Dranie, musiał wrócić do Armektu wypowiedzieć służbę. Gdy ponownie przypłynął na Garrę - jej już nie znalazł. Zniknęła bez wieści. Uciekła? Nie wierzył w to. Szukał... trzy lata. I szuka do dziś. Ale już nie jej. Zapomnienia. Nikogo nigdy nie kochał prócz niej. Kocha ją do dziś. Wiem o tym.

- Naprawdę... szukał jej?

Zdziwił się widząc, jak bardzo jest przejęta opowieścią.

- Tak. Przez te trzy lata przeorał całą Garrę wzdłuż i wszerz. Był nawet na dworze Przedstawiciela, prosząc o pomoc w poszukiwaniach. Ale to też nic nie dało.

- Nie! Nie, to niemożliwe! 

Patrzył zdziwiony.

- Skąd... skąd znasz tę historię? - zapytała stłumionym głosem. - Opowiedział ci?

- Nie. Terra była moją siostrą.

Krzyk. Siedziała naga w rozbebeszonej pościeli z dłońmi przyciśniętymi do twarzy i płakała.

- Riz... Co się stało, Riz?

Objął ją czule i pocałował we włosy. Tulił jak dziecko

- Riz, uspokój się.

Odjęła ręce od twarzy, wtedy pocałował ją w usta. Wyrwała się z krzykiem. Złączyła kolana, zakryła dłońmi nagie piersi.

- Nie, Rrod, nie! Ty... ja... jestem twoją siostrzenicą.

*

- Dlaczego zmieniłeś imię? Matka wiele opowiadała mi o was, o tobie, o... ojcu. Tylko kiedy mówiła, wszystko wyglądało inaczej, piękniej... W jej opowiadaniach byliście wspaniali - dumni strażnicy morza walczący z bandytami... Ojciec... miał być szlachetny, dobry... Potem, gdy doszły nas słuchy o Rapisie K.D. - korsarzu, Demonie Walki - matka nie wierzyła. Nigdy w to nie wierzyła, umarła pewna, że jej Rapis...

Z Dranu porwali nas siepacze... siepacze Przedstawiciela...

Cisza.

- Mówię "nas", choć kilka miesięcy dzieliło mnie wtedy od przyjścia na świat. Urodziłam się na zamku... tam się wychowałam. Gdy miałam dwanaście lat, byłam już powierniczką wszystkich sekretów mamy. Nigdy mu nie uległa dobrowolnie. Prosił, błagał, groził... Czasem... czasem pojawiali się w naszej komnacie jego słudzy i zabierali mamę. Wracała po kilku godzinach pobita... posiniaczona. Płakałam wtedy tak jak ona.

Trzy lata temu udało nam się uciec. Najbezpieczniej byłoby opuścić Garrę, zbiec gdzieś do Armektu, może nawet do Grombelardu. Ale matka nie chciała o tym słyszeć. "Oni tu wrócą" - mówiła. "Trzeba tylko czekać. Zobaczysz".

Na Kalaronie osiedliłyśmy się dlatego, że była blisko Dranu. Codziennie mama godzinami wpatrywała się w morze. "Ich statek ma niebieskie żagle" - mówiła. "Niebieskie".

Nie chciałam i nie mogłam jej tłumaczyć, że wszystkie armektańskie okręty mają niebieskie żagle.

No i stało się. Pewnego ranka ujrzałyśmy na horyzoncie wielki okręt z niebieskimi żaglami. Płynął do Dranu. Na Moc, jak ona się spieszyła! Chciała być w porcie jeszcze przed nim, czekać... Żeby nie odpłynęli, nie zawrócili...

Miała wtedy trzydzieści cztery lata.

W porcie wysypało się ze statku kilkudziesięciu żołnierzy. Zatrzymywała ich, pytała, otrzymując w odpowiedzi tylko dotyk owłosionych łap i jednoznaczne propozycje... Brali ją za dziwkę. Wreszcie jakiś oficer ulitował się i wysłuchał jej pytań. Nie zapomnę jego spojrzenia, gdy powiedział:

- Nigdy nie wymawiaj tego imienia, kobieto, w pobliżu cesarskiego okrętu. To imię przynosi nieszczęście.

Nic więcej nie chciał powiedzieć... Rano... okręt odpłynął. Cisza.

- Pochowałam ją następnego dnia wieczorem. 

Uniosła twarz i szukała jego oczu. Powiedział stłumionym głosem:

- Na Moc, ilekroć spojrzałem na ciebie, zawsze wydawało mi się, że znam cię nie od dziś. Usta, nos... Gesty... Na Moc, jakże staraliśmy się obaj zapomnieć, jakże bardzo zapomnieliśmy, skoro nie poznałem twarzy własnej siostry, a Rapis...

Zapłakał.

*

Świtało, pierwsze blaski dnia wpadały do kabiny przez małe, okrągłe okienko. Z pokładu dobiegało stłumione wołanie stojącego na oku majtka i zaraz potem zmieszany gwar marynarskich głosów. Gdzieś niedaleko strzeliły drzwi.

- Wachtowy!!!

Szybki tupot nóg na korytarzu.

- Panie...

- Kazałem się budzić przed świtem? Kazałem?!

- Pa...

- No to jak?!

Zgrzyt dobywanego miecza, potem krzyk krótki i straszny. Jeszcze chwila i łomotneły otwierane z hałasem drzwi. Stał w progu z zakrwawionym mieczem w ręku.

- Rrodan, do jasnej... Coo? Znów z tą dziwką, a wiesz, co się dzieje?!

Rrodan zerwał się jak sprężyna, chwycił kapitana za ramie.

- Nie mów o niej dziwka... Nie... nie mów tak o niej!

- Jesteśmy w samym środku garrańskiego konwoju...

- Nie mów o niej dziwka!

Rapis bez zamachu, lecz silnie pchnął go w pierś. Rrodan zatoczył się na ścianę. Chwycił leżący na krześle miecz.

- Nie!

Puścili jej krzyk mimo uszu. Stali naprzeciw siebie jak dwa wściekłe psy. Pierwszy oprzytomniał Rapis. Przesunął dłonią po twarzy.

- Rrod, do cholery! - powiedział chrapliwie. - Na wszystkie Moce, potem będzie czas na wszystko lub nie będzie go na nic... Na pokład!

Odwrócił się i pobiegł korytarzem. Rrodan porwał koszulę i tak jak stał, zupełnie nago, wybiegł za nim. Nie obejrzał się.

Została sama.

VI

Gdy Rapis dotarł na pokład, była tam już cała załoga. Majtek na oku dostrzegł go natychmiast i krzyknął:

- Dwa towarowe i strażnik z prawej burty, kapitanie!

Przysłonił oczy dłonią. W szarym świetle świtu, pośród mgły, majaczył nie dalej jak pół mili na skos od dziobu wysoki maszt i rozpięty na nim żółto-czarny żagiel. To był duży holk. Nieco dalej płynęły dwie wielkie, towarowe kogi.

Rrodan skoczył pod główny maszt.

- Dowódcy oddziałów abordażowych do mnie! Obsługa dział na stanowiska!

Zakotłowało się na pokładzie. Puszkarze sprawnie i szybko zajęli miejsca przy działach, grupy abordażowe kolejno znikały pod pokładem, by po chwili wyskoczyć z powrotem w pełnym uzbrojeniu.

Rapis spokojnie przyjrzał się płynącemu z południowego wschodu holkowi. Pełzł powoli beidewindem, dostosowując swą i tak małą prędkość do jeszcze powolniejszych, ciężko załadowanych kog.

Mgła opadała; na holku już ich dostrzeżono, trwały tam gorączkowe przygotowania do walki. Jeszcze chwila i strażnik zmienił kurs. Płynął teraz pełnym wiatrem wprost na przecięcie kursu karaki. Coraz wyraźniej było widać srebrzyste hełmy stłoczonych na pokładzie żołnierzy.

- Wydaj rozkazy, Rrod.

Huknęło od strony sterburty, dwie wielkie, kamienne kule z łoskotem wzbiły ogromne fontanny wody. Strażnik próbował donośności swych dział pościgowych. Odległość jednak była zbyt duża.

- Rrod...

Stała przy nim i z lekiem patrzyła na zbliżający się szybko okręt. Chwycił ją za ramie i pchnął lekko ku rufie.

- Jazda do kajuty! Ale już!

Nie ruszyła się z miejsca, ujęła go tylko za ramie. Wtedy Rapis zwrócił ku niej swą spokojną na pozór twarz. Mocno cedził słowa:

- To jest okręt, nie targowisko. Jeżeli oficer mówi "do kajuty", to znaczy, że tak ma być. Won!

Nim zdołała uczynić jeden ruch, oderwał ją od Rrodana i pchnął tak mocno, że upadła.

- Odpieprz się od niej wreszcie! 

Spojrzał na oficera. Gniew zalśnił w szarych oczach. Powściągnął go jeszcze raz.

- Masz racje - wycedził przez zęby. - Nie czas.

Strażnik był bardzo blisko, marynarze patrzyli wyczekująco. Rapis podniósł do ust gwizdek. Majtkowie mocniej ścisnęli broń.

- Poprowadzę abordaż, Rrod. Ty obejmiesz dowodzenie na statku.

Oficer skinął głową. Odwrócił się twarzą do nadpływającego okrętu.

- Prawa burta - ognia!

Statek drgnął i przechylił się ciężko. Wokół dziobu strażnika trysnęły w górę fontanny wody.

- Ramadan, kurs na wiatr!

Ostro płynęli beidewindem na spotkanie wrogiego okrętu. Gdy byli już tak blisko, że dało się odczytać wymalowaną na dziobie nazwę statku, padł kolejny rozkaz:

- Działa pościgowe - ognia!

W tej samej chwili strzelił i strażnik. Jeden z pocisków złamał środkowy taran.

Strażnik nieznacznie zmienił kurs, oba okręty płynęły teraz wprost na siebie. Rapis skinął na bosmana. Ten natychmiast przyniósł mu ciężki, oburęczny topór.